کاوازو نانادارو در بزرگراه ۴۱۴ بین توکیو و ایزو در سال ۱۹۸۲ ساخته شده است.

این پل مارپیچ شاهکار مهندسی است که به صورت دو حلقه و به صورت مارپیچ ساخته شده است.

مهندسان ژاپنی بدلیل شیب زیاد و منقطع بودن دو جاده با ایجاد پل به صورت لوپ مشکل رفت و آمد در این جاده کوهستانی را حل کرده اند.

با افزایش حمل و نقل ریلی و بزرگ شدن شبکه ریلی و افزایش تجهیزات ناوگان در شبکه همانند واگن ها و لوکوموتیوها و غیره، نیاز به برنامه ریزی و بهینه سازی استفاده از این تجهیزات بسیار مهم جلوه می کند. برای برنامه ریزی ناوگان نیاز به اطلاعات خاصی از قبیل تعداد و انواع تجهیزات و محل قرارگیری هر کدام در شبکه می باشد.

این مورد نه تنها در راه آهن، بلکه در سایر بخش های حمل و نقلی نیز دارای اهمیت بسزایی می باشد. بطور مثال در بندرگاه ها برای تعیین مکان کانتینرها از سیستم GPS و AEI استفاده می شود. در راه آهن نیز سیستم های مختلفی به این منظور به کار گرفته شدند. در برخی از کشورها این کار بصورت بسیار ابتدایی و بصورت دستی انجام می گیرد، بطور مثال در کشور ایران این کار بصورت دستی انجام می گیرد و این باعث سختی و دشواری کار می شود.

با بزرگ شدن شبکه راه آهن و افزایش تجهیزات میزان خطای انسانی و زمان صرف شده برای این کار افزایش می یابد بطوری که نمی توان محل واگن ها، واگن انتهایی قطار و سایر وسایل متحرک ریلی را در شبکه مشخص نمود و در بسیاری از موارد پیش می آید که این تجهیزات در شبکه گم می شوند. امروزه سیستم کارآیی در راه آهن آمریکای شمالی مورد بهره برداری قرار گرفته و در اروپا نیز بعد از پشت سر گذاشتن مراحل تحقیقاتی بسوی بهره برداری و فراگیر شدن پیش می رود. در این سیستم با استفاده از شناسایی خودکار تجهیزات (AEI) و تکنولوژی RFID تجهیزات در ترمینال ها و نقاط مهم مورد نظر شناسائی قرارمی گیرند و اطلاعات خام مورد نیاز سیستم مدیریت و برنامه ریزی را برای توزیع و تخصیص بهینه واگن ها فراهم می کند.

کشور هلند را میتوان یکی از موفق ترین کشورها در برنامه ریزی حمل نقل عمومی و زیرساختهای مربوطه دانست. سیستم راه آهن شهری (tram) و بین شهری (train) هلند متشکل از شبکه های خطوط راه آهنی بسیار پیچیده و در عین حال منظم است. پیشبینی زمان رسیدن قطارهای شهری و بین شهری هلند بسیار دقیق محاسبه شده و بر روی تابلوهای هوشمند (همچنین بطور همزمان بر روی سایت اینترنتی بصورت آنلاین) برای اطلاع مسافرین به نمایش در می آید. این سیستم به قدری دقیق و کنترل شده است که بطور میانگین تنها کمتر از ۱ دقیقه خطا در پیشبینی ها وجود دارد. همچنین تاخیر یا تعجیل در زمان حرکت قطارها به ندرت پیش می آید.

این بار در چین، قطارهای سریع السیر یک مرحله برجسته دیگر را پشت سر می گذارند. خط سریع السیر پکن-گوانگجو با طول 2300 کیلومتر، با افتتاح خود بدل به بلندترین مسیر قطار پر سرعت دنیا و باعث کاهش زمان سفر بین این دو شهر سرمایه داری و تولیدی از 22 به 8 ساعت، و صرفه جویی زیادی برای مسافران می شود.

این قطار که با میانگین سرعت 300 کیلومتر در ساعت حرکت می کند، در 4 ایستگاه بین راهی هم توقف دارد و افتتاح آن، شبکه خطوط ریلی پر سرعت این کشور را گسترش می دهد. شبکه ای که از سال 2007 شروع به کار کرد و در حال حاضر 9300 کیلومتر طول خطوط ریل گذاری شده آن است. طرح توسعه آن شامل رسیدن به پوشش 50 هزار کیلومتری تا سال 2020 است.

البته این پیشرفت ها بدون نگرانی نیز حاصل نشده. از سال 2008، امنیت مسافران در قطارهای پر سرعت جزو دغدغه های اصلی بود و در سال 2011 نیز حادثه قطار جان 40 نفر را گرفت.

زمان بندی حرکت قطارهای سریع السیر با جشن سال نوی چینی هماهنگ است که تا یک ماه دیگر از راه می رسد و صدها میلیون نفر از مردم چین به خانه های اجدادی خودشان می روند، چیزی که از آن به "بزرگترین مهاجرت سالانه دنیا" یاد می شود و قطار های سریع السیر نقش پر رنگی در آن خواهند داشت.

آنچه که در تصوير مشاهده می کنید، ایده اولیه نوعی پل مارپیچ برای حل مشکل تردد میان هنگ کنگ و چین است. مشکل از این قرار است که در هنگ کنگ رانندگان بایستی از منتها اليه سمت چپ جاده عبور کنند. اين در حالی است که قوانين در چین برعکس بوده و بايستی از منتها الیه سمت راست خود حرکت نمايند. حالا تصورش را بکنید که رعایت این قانون در جاده ای که حلقه اتصال این دو منطقه است چه فاجعه ای را به وجود خواهد آورد؟!

این پل که با نام Pearl River necklace(گردنبند مرواريد رودخانه) معرفی شده، قرار است با طرح مارپیچ گونه خود تردد را در دو باند مجزا تفکيک کند، تا حوادث در این جاده به حداقل خود برسد. اگر این ایده به عنوان طرح نهایی پذیرفته شود، علاوه بر حل مشکل ترافيک اين منطقه، به دلیل داشتن چشم انداز ساحلی زيبا، يک جاذبه گردشگری هم خواهد بود.

تاريخچه حمل و نقل با قطار شهري

در اغلب جاده های ترانزیتی معمولاً کامیون های زیادی وجود دارد که برای سایر اتوموبیل ها و وسایل نقلیه که در جاده هستند، بصورت مستقیم با غیر مستقیم، خطری بالقوه محسوب می شوند‫.

اما این ایده جالب تا حد زیادی می تواند جلوی خطرات را بگیرد‫.البته این طرح مفهومی هنوز به مرحله اجرا در نیامده؛ با نصب یک دوربین در جلوی کامیون، ویدئو پروجکشنی که پشت آن نصب شده، تصویر نمای جلوی خودروی سنگین را برای راننده ی پشتی قابل رویت می کند. بدین ترتیب راننده با حصول اطمینان از وضعیت جاده می تواند با خیال راحت تری به رانندگی بپردازد یا سبقت بگیرد.  

فکر می کنم ایده ی خوبی باشد و بتواند کمک بزرگی به رانندگان در جاده های پر رفت و آمد بکند. جاده های پیچ در پیچ و مملو از کامیون شمال کشور را با چنین کامیون هایی تصور کنید. البته به شرطی که راننده کامیون به جای تصویر مقابل مسیر با پروجکشن فیلم سینمایی بخش نکند! در این صورت احتمالا آمار کشته شده های جاده ها چندین برابر می شود.

منبع : http://khodro.wordpress.com

شوراي هماهنگي حمل و نقل همگاني كشور

در جلسه كارگروه مشكلات برون شهري شوراي هماهنگي حمل و نقل همگاني كشور موارد زير در ارتباط با سوال " مشکلات اصلی حمل و نقل برون شهری مسافری ما کدامند؟" مطرح و جمعبندي شد:

پاسخ سوال را صرفاً از دیدگاه "مردم" می دهیم.

مردم کاری ندارند به اینکه ما چند کیلومتر راه آهن یا چه تعدادی فرودگاه داریم، آیا راه آهن ما خصوصی است یا دولتی، آیا طرح جامع حمل و نقل کشوری داریم یا نه، ساختار ما گسترده است یا محدود و ده ها سوال دیگر.

گرچه پاسخ به سوالات فوق خيلي مهم بوده و تا حدي نشاندهنده ریشه اصلی مشکلات در بخش مسافری برون شهری مي باشد، اما این پاسخ برای مدیران و حاکمیت و عرضه کننده خدمات حمل و نقل اهمیت دارند، نه برای مردم. مردم صرفا با خدماتي كه در اين بخش مي گيرند ؛ كار دارند. نوع و كيفيت و قيمت خدمت و مسائلي از اين قبيل براي مردم مهم است. خواه توسط بخش خصوصي ارائه گردد يا دولتي ؛ توسط سازماني گسترده ارائه گردد يا شركتي كوچك و ...... . براي مردم ؛ "خروجي خدمات" مهم است و لاغير .